Ustavni sud Republike Srpske, na osnovu člana 115. Ustava Republike Srpske, člana 57. tačka a) i člana 61. stav 1. tač. b) i  g) Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12), na sjednici održanoj  26. aprila 2017. godine,  d o n i o  j e

R J E Š E Nj E

         Ne prihvata se inicijativa za ocjenjivanje ustavnosti člana 207. Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 1/16), člana 17, 69. stav 2. i člana 70. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12) i članova 4. i 8. Zakona o radnim odnosima u državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 11/94, 6/97 i 96/03).

         Obustavlja se postupak za ocjenjivanje ustavnosti Zakona o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15), te ustavnosti i zakonitosti Odluke o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15).

O b r a z l o ž e nj e

          Neđo Mišeljić iz Banje Luke dao je Ustavnom sudu Republike Srpske inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti Zakona o izvršenju Budžeta  Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15), te ustavnosti i zakonitosti Odluke o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15). Naknadno, davalac inicijative je ovu inicijativu dopunio te naveo da osporava i član 207. Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 1/16), članove 17. i 69. stav 2, te član 70. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 104/11), članove 4. i 8. Zakona o radnim odnosima u državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 11/94, 6/97 i 96/03) te, kako navodi, interne akte koji regulišu rad Službe Predsjednika Republike Srpske, Narodne Skupštine Republike Srpske, Vijeća naroda Republike Srpske, Vlade Republike Srpske i Ustavnog suda Republike Srpske. Davalac inicijative iznosi mišljenje da Zakon o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu, Odluka o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu, te osporena odredba Zakona o radu nisu u saglasnosti sa članovim 10, 33, 39, 48, 49, 61. i  67. Ustava Republike Srpske, a da osporene odredbe Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske nisu u saglasnosti sa članovima 108, 109. i 117. Ustava. Osim toga, davalac inicijative smatra da sa navedenim odredbama Ustava nisu u saglasnosti ni osporene odredbe Zakona o radnim odnosima u državnim organima, te interni akti kojima se reguliše rad navedenih državih organa. Izražavajući nezadovoljstvo zbog načina zapošljavanja u državnim organima i institucijama i u vezi s tim trošenja novca poreskih obveznika, davalac inicijative predlaže da Sud utvrdi da osporeni akti nisu u saglasnosti sa Ustavom. Davalac inicijative je, na zahtjev Suda, dostavio dopunu inicijative u kojoj je, između ostalog, naveo da nije u mogućnosti da precizira koje akte koji regulišu rad Službe Predsjednika Republike Srpske, Narodne skupštine Republike Srpske, Vijeća naroda Republike Srpske, Vlade Republike Srpske i Ustavnog suda Republike Srpske osporava zbog toga što se radi o internim aktima navedenih institucija koji su objavljeni na oglasnim tablama navedenih organa i koji njemu, od strane istih, iako za to ima pravni interes, nisu dostavljeni, te predložio da Sud, po službenoj dužnosti, zatraži sve te akte za koje on smatra da nisu u saglasnosti sa Ustavom i zakonom. U inicijativi, kao i njenim dopunama, davalac inicijative ukazuje na brojne nepravilnosti koje, po njegovom mišljenju, čine državni organi i institucije a koje se odnose na zapošljavanje, dopunski rad, nezakonito trošenje novca poreskih obveznika i uskraćivanje prava građanima da o svemu budu na valjan način informisani. Predlaže da Sud utvrdi da osporeni akti nisu u saglasnosti sa Ustavom i zakonom.

         Razmatrajući datu inicijativu, Sud je Rješenjem broj U-50/16 od 28. septembra 2016. godine pokrenuo postupak za ocjenjivanje ustavnosti Zakona o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15), člana 207. Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 1/16), članova 17. i 69. stav 2. i člana 70. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12), članova 4. i 8. Zakona o radnim odnosima u državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 11/94, 6/97 i 96/03), te ustavnosti i zakonitosti Odluke o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15). Istim rješenjem Sud nije prihvatio inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti i zakonitosti internih akata koji regulišu rad Službe Predsjednika Republike Srpske, Narodne Skupštine Republike Srpske, Vijeća naroda Republike Srpske, Vlade Republike Srpske i Ustavnog suda Republike Srpske.                                                                     

        Narodna skupština Republike Srpske dostavila je odgovor na rješenje o pokretanju postupka u kome je osporila navode iz inicijative ističući, pored ostalog, da je ustavni osnov za donošenje   Zakona o izvršenju Budžeta Republike Srpske  za 2016. godinu sadržan u tački 17. Amandmana XXXII na Ustav Republike Srpske kojim je zamijenjen član 68. Ustava, kao i da se ovim zakonom uređuje  način izvršenja Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu, koji se donosi za period od jedne fiskalne godine i važi za tu fiskalnu godinu. Uz to, u odgovoru se navodi da davalac inicijative nije obrazložio na koji način su Zakonom o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu i Odlukom o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu prekršene ustavne odredbe koje su navedene u inicijativi, te posebno naglašava da se ovim aktima ne dovodi u pitanje ravnopravnost građana iz člana 10. Ustava, kao ni član 33. Ustava. Osporavajući navode davaoca inicijative u dijelu koji se odnosi na član 207. Zakona o radu, u odgovoru se ističe da se ovim zakonskim rješenjem, kojim je uređeno angažovanje radnika bez zasnivanja radnog odnosa, putem zaključivanja ugovora o dopunskom radu  ne povređuju ustavne odredbe na koje ukazuje davalac inicijative,  kao i  da navedeno zakonsko rješenje omogućava svim radnicima da, bez obzira na lična svojstva, zaključe ugovor o dopunskom radu i da ostvare prava po osnovu tog ugovora. U odgovoru su, takođe, osporeni navodi iz inicijative u dijelu koji se odnosi na Zakon o radnim odnosima u državnim organima, i s tim u vezi navodi da se ovaj zakon primjenjuje u veoma ograničenom broju institucija, imajući u vidu da je donošenjem posebnih propisa ova materija regulisana na drugačiji način. Ovaj zakon se, kako se navodi u odgovoru, ne primjenjuje u pogledu procedure zasnivanja radnog odnosa u republičkim organima uprave i to od stupanja na snagu Zakona o državnim službenicima ("Službeni glasnik Republike Srpske" broj 118/08) kojim je, između ostalog, propisano da se zasnivanje radnog odnosa u republičkim organima uprave vrši putem javnog konkursa u sredstvima javnog informisanja, a konkurs ostaje otvorena 15 dana od dana objavljivanja u dnevnim novinama, te da javni konkurs sadrži uslove za zapošljavanje na radnom mjestu državnog službenika.  Imajući u vidu navedeno, u odgovoru se zaključuje da su javni konkursi transparentni i da su informacije o njima dostupne svima građanima, kao i informacije koje se odnose na opis radnog mjesta i opšte i posebne uslove potrebne za zapošljavanje na tom radnom mjestu, te se na iste mogu prijaviti sva lica koja ispunjavaju tražene uslove. Osim toga, u odgovoru su osporeni navodi davaoca inicijative koji se odnose na Zakon o Ustavnom sudu Republike Srpske te je, između ostalog, navedeno da je članom 6. ovog zakona regulisano da o nespojivosti druge javne funkcije sa sudijskom funkcijom mišljenje daje Sud na sjednici, dakle,  za svakog sudiju ako obavlja drugu funkciju, te da se davalac inicijative u svakom konkretnom slučaju može obratiti Sudu koji će, na sjednici, odlučiti da li obavljanje određenih poslova spada u poslove koji su nespojivi sa sudijskom funkcijom. Uz to, osporeni su i navodi davaoca inicijative koji se odnosi na angažovanje sudija Ustavnog suda Republike Srpske kao izvođača nastave na visokoškolskim ustanovama, koje se ogleda u izvođenju predavanja, vježbi i održavanju ispita, te naglašava da takav način rada sudija ni na koji način ne može ugroziti nezavisnost sudija i njihovu objektivnost u rješavanju konkretnih predmeta iz nadležnosti Ustavnog suda. U odgovoru se, na kraju, zaključuje da nezadovoljstvo davaoca inicijative postojećim zakonskim rješenjima a u vezi sa konkretnim postupcima koji proizlaze iz tih rješenja, ne može biti predmet ocjene Suda, te predlaže da Sud ne prihvati datu inicijativu.

        Članom 207. Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 1/16) propisano je da radnik koji je zaključio ugovor o radu s punim radnim vremenom može, bez saglasnosti poslodavca, zaključiti ugovor o radu sa drugim poslodavcem za rad do polovine punog radnog vremena pod uslovom da se radno vrijeme radnika kod tih poslodavaca vremenski ne podudara i da se ne radi o obavljanju poslova iz člana 167. ovog zakona (stav 1), da se ugovorom o dopunskom radu utvrđuje pravo na novčanu naknadu i druga prava i obaveze po osnovu rada (stav 2), te da se ugovor iz stava 1. ovog člana zaključuje u pisanom obliku (stav 3).

         Osporenim odredbama Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12) propisano je da za obavljanje stručnih i drugih poslova za svoje potrebe Sud formira Službu Suda, te da se organizacija, poslovi i način rada Službe uređuju aktom Suda (član 17), da se prijedlog za izmjenu konačnog ili pravosnažnog pojedinačnog akta iz stava 1. ovog člana može podnijeti najkasnije u roku od šest mjeseci od dana objavljivanja odluke u „Službenom glasniku Republike Srpske“ ako od dostavljanja pojedinačnog akta do donošenja odluke Suda nije prošlo više od godinu dana (član 69. stav 2), te da, kad je pravosnažnom sudskom odlukom odbijena primjena propisa ili opšteg akta zbog njegove nesaglasnosti sa Ustavom ili zakonom, a Sud utvrdi da takva nesaglasnost ne postoji, svako kome je povrijeđeno neko pravo može zahtijevati izmjenu te pravosnažne sudske odluke u roku od godinu dana od dana objavljivanja odluke Suda (član 70).

         Osporenim članom 4. Zakona o radnim odnosima u državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 11/94, 6/97 i 96/03) propisano je da se broj i struktura zaposlenih u državnim organima i postavljenih lica utvrđuju aktom kojim se sistematizuju radna mjesta u organu (u daljem tekstu: akt o sistematizaciji radnih mjesta). Prema osporenom članu 8. stav 1. ovog zakona, lica se primaju u radni odnos u državnom organu na osnovu: akta o izboru odnosno postavljanju na funkciju (tačka 1), konačne odluke funkcionera koji rukovodi državnim organom o izboru između prijavljenih kandidata (tačka 2) i sporazuma o preuzimanju zaposlenog iz drugog državnog organa (tačka 3), a prema stavu 2. ovog člana, radni odnos zasniva se danom stupanja na rad lica iz stava 1. ovog člana.

         Osporenim Zakonom o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) propisuje se način izvršenja Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu (član 1. stav 1). Propisano je i da će se ovaj zakon sprovoditi u  saglasnosti sa Zakonom o budžetskom sistemu Republike Srpske, Odlukom o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu, Zakonom o zaduživanju, dugu i garancijama Republike Srpske, Zakonom o izmirenju obaveza po osnovu računa stare devizne štednje (Bosne i Hercegovine), Zakonom o uslovima i načinu izmirenja obaveza po osnovu računa stare devizne štednje emisijom obveznica u Republici Srpskoj, Zakonom o trezoru, Zakonom o unutrašnjem dugu Republike Srpske, Zakonom o investiranju javnih sredstava i drugim zakonima kojima se uređuju ove oblasti, kao i da se ovaj zakon odnosi na korisnike sredstava Budžeta (član 1. st. 2. i 3). Ovim zakonom je, takođe, propisano da se ukupni izdaci budžetskih korisnika, ukljućujući i izdatke za otplatu duga, raspoređuju po budžetskim korisnicima u skladu sa Odlukom o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu (član 2).

         Odluku o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) donijela je Narodna skupština Republike Srpske na osnovu člana 70. stav 1. tačka 3. Ustava Republike Srpske, te člana 182. i člana 186. st. 1. i 2. Poslovnika Narodne skupštine Republike Srpske.  Ovom odlukom Narodna skupština Republike Srpske usvaja Budžet Republike Srpske za 2016. godinu (tačka I), čiji je sastavni dio Budžet Republike Srpske za 2016. godinu (tačka II), te propisuje da odluka  stupa na snagu narednog dana od dana objavljivanja u „Službenom glasniku Republike Srpske“ (tačka III).

         Odredbama Ustava Republike Srpske, u odnosu na koje je osporena ustavnost Zakona o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu, člana 207. Zakona o radu, članova 17. i 69. stav 2. te člana 70. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske, članova 4. i 8. Zakona o radnim odnosima  u državnim organima, kao i Odluka o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu i odredbama Ustava koje su, po ocjeni Suda, od značaja za ocjenu ustavnosti navedenih zakona utvrđeno je: da su građani Republike ravnopravni u slobodama, pravima i dužnostima, jednaki pred zakonom i uživaju istu pravnu zaštitu bez obzira na rasu, pol, jezik, nacionalnu pripadnost, vjeroispovijest, socijalno porijeklo, rođenje, obrazovanje, imovno stanje, političko i drugo uvjerenje, društveni položaj ili drugo lično svojstvo (član 10), da građani imaju pravo da učestvuju u obavljanju javnih poslova i da pod jednakim uslovima budu primljeni u javnu službu (član 33), da svako ima pravo na rad i slobodu rada, te da je svako slobodan u izboru zanimanja i zaposlenja i pod jednakim uslovima mu je dostupno radno mjesto i funkcija, kao i da svako po osnovu rada ima pravo na zaradu, u skladu sa zakonom i kolektivnim ugovorom (član 39. st. 1, 3. i 5), da se prava i slobode zajemčeni ovim ustavom ne mogu oduzeti ni ograničiti, te da se obezbjeđuje sudska zaštita sloboda i prava zajemčenih ovim ustavom (član 48),  da se slobode i prava ostvaruju, a dužnosti ispunjavaju neposredno na osnovu ustava, osim kada je Ustavom predviđeno da se uslovi za ostvarivanje pojedinih od njih utvrđuju zakonom, da se zakonom može propisati način ostvarivanja pojedinih prava i sloboda samo kada je to neophodno za njihovo ostvarivanje (član 49. st. 1. i 2), da Republika jemči minimum socijalne sigurnosti građana i obezbjeđuje funkcionisanje javnih službi u skladu sa zakonom, da se finansiranje javnih službi vrši preko fondova i budžeta, u skladu sa zakonom (član 61), da republički organi, u okviru Ustavom utvrđenih prava i dužnosti Republike, utvrđuju politiku, donose i izvršavaju zakone, druge propise i opšte akte, vrše zaštitu ustavnosti i zakonitosti, te da se zakonom uređuje odgovornost za izvršavanje zakona, drugih propisa i opštih akata (član 67), da Republika uređuje i obezbjeđuje, između ostalog, ustavnost i zakonitost, organizaciju, nadležnost i rad državnih organa, radne odnose, finansiranje ostvarivanja prava i dužnosti Republike i druge odnose od interesa za Republiku, u skladu sa Ustavom (tač. 4, 7, 10, 12, 17. i 18. Amandmana XXXII na Ustav kojim je zamijenjen član 68. Ustava), da zakoni, statuti, drugi propisi i opšti akti moraju biti u saglasnosti sa Ustavom, a propisi i drugi opšti akti moraju biti u saglasnosti sa zakonom (član 108), da zakoni, drugi propisi i opšti akti stupaju na snagu najranije osmog dana od dana objavljivanja, osim ako iz naročito opravdanih razloga nije predviđeno da ranije stupe na snagu (član 109. stav 1), da sudija Ustavnog suda ne može vršitit nikakvu drugu javnu funkciju (član 117. stav 1), te da se postupak pred Ustavnim sudom, pravno dejstvo njegovih odluka i druga pitanja njegove organizacije i rada uređuju zakonom (član 120).

         Prilikom ocjenjivanja osporenih odredbi člana 207. Zakona o radu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 1/16) Sud je, prije svega, imao u u vidu da je ustavni okvir za uređivanje radnih odnosa zakonom određen u tački 12. Amandmana XXXII na Ustav kojim je zamijenjen član 68. Ustava, prema kojoj Republika, pored ostalog, uređuje i obezbjeđuje radne odnose. Polazeći od navedenog Sud je utvrdio da je  Republika ovlašćena da zakonom uređuje način ostvarivanja prava, obaveza i odgovornosti radnika koji proizlaze iz radnog odnosa, te da, u okviru navedenog ustavnog ovlašćenja propiše i mogućnost dopunskog rada radnika koji je već zaposlen kod drugog poslodavca odnosno uslove i postupak zaključenja ugovora o dopunskom radu radnika. Imajući u vidu da se osporenim članom Zakona reguliše dopunski rad radnika kao novi radnopravni institut na osnovu kojeg se zaključuje posebna vrsta ugovora o radu, a koji uključuje propisane obaveze poslodavca, i radnika koje proizlaze iz takvog radnopravnog odnosa, Sud je ocijenio da navedenim zakonskim rješenjem zakonodavac nije prekoračio ovlašćenja iz tačke 12. Amandmana XXXII na Ustav kojim je zamijenjen član 68. Ustava,  niti su povrijeđene odredbe člana 39. Ustava, kojim je, između ostalog,  utvrđeno pravo na rad i sloboda rada, te  da je svako slobodan u izboru zanimanja i zaposlenja i da mu je pod jednakim uslovima dostupno radno mjesto i funkcija. Po ocjeni Suda, osporenim propisivanjem ne dovodi se u pitanje ni Ustavom utvrđena ravnopravnost građana iz člana 10. Ustava, jer se osporena odredba kojom se reguliše dopunski rad, te prava i obaveze iz ugovora o dopunskom radu,  pod istim uslovima odnosi na sve radnike koji se nalaze u istoj pravnoj situaciji, kao ni drugi ustavni principi na koje ukazuje davalac inicijative. Pri tome, primjena osporene odredbe i njeno različito ostvarivanje u praksi, na koje se posebno ukazuje inicijativom Ustavni sud, saglasno odredbi člana 115. Ustava, nije nadležan da ocjenjuje.

        U postupku razmatranja osporenih odredbi članova 17. i  69. stav 2, te člana 70.  Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12) Sud je imao u vidu da je zakonodavac saglasno  odredbi člana 120. Ustava, prema kojoj se postupak pred Ustavnim sudom, pravno dejstvo njegovih odluka i druga pitanja njegove organizacije i rada uređuju zakonom, ovlašćen da Zakonom o Ustavnom sudu Republike Srpske  uredi organizaciju Ustavnog suda Republike Srpske, postupak pred tim sudom i pravno dejstvo njegovih odluka. Iz navedenog ustavnog ovlašćenja proizlazi, po ocjeni Suda, i ovlašćenje zakonodavca da, radi otklanjanja pravnih posljedica eventualnih povreda Ustava ili zakona, uredi pravno dejstvo odluka Ustavnog suda te da, radi ustavnopravne sigurnosti učesnika u tim postupcima, odnosno pravne sigurnosti svih onih na koje se primjenjuju osporene odredbe Zakona, odredi rokove za preduzimanje pojedinih procesnih radnji. Pri tome, Ustavni sud, saglasno odredbama člana 115. Ustava, nije nadležan da u ustavnosudskom postupku ocjenjuje dužinu roka za podnošenje prijedloga za izmjenu konačnog ili pravosnažnog pojedinačnog akta donesenog na osnovu zakona ili drugog propisa ili opštega akta koji je na osnovu odluke Suda prestao da važi, odnosno dužine  roka za podnošenje zahtjeva za izmjenu pravosnažne sudske odluke, jer je to pitanje cjelishodnosti i u domenu je zakonodavne politike. Sud je, takođe, utvrdio da je i osporena odredba člana 17. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske, kojom je propisano da Sud, za obavljanje stručnih i drugih poslova za svoje potrebe formira Službu Suda, te da se organizacija, poslovi i način rada Službe uređuju aktom Suda, donesena na osnovu i u okviru ustavnog ovlašćenja zakonodavca iz člana 120. Ustava. Ostali razlozi koje navodi davalac inicijative u pogledu osporenih odredbi Zakona o Ustavnom sudu  Republike Srpske, po ocjeni Suda,  ne predstavljaju stvarni zahtjev za ocjenu ustavnosti, bez obzira na to što se fomalno navode odredbe u odnosu na koje se traži ocjena ustavnosti (108, 109. i 117 Ustava), već predstavljaju zahtjev za ocjenu cjelishodnosti zakonskog rješenja, za šta Ustavni sud, saglasno članu 115. Ustava, nije nadležan.

         Ocjenjujući osporene odredbe članova 4. i 8. Zakona o radnim odnosima u  državnim organima („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 11/94, 6/97 i 96/03) Sud je, pored  ranije navedene  tačke 12. Amandmana XXXII na Ustav kojim je zamijenjen član 68. Ustava, imao u vidu  i tačku 10. ovog amandmana, prema kojoj Republika uređuje i obezbjeđuje organizaciju, nadležnosti i rad državnih organa. Saglasno navedenim ustavnim ovlašćenjima, po ocjeni Suda, zakonodavac je uređujući prava, obaveze i odgovornosti iz radnih odnosa lica zaposlenih u državnim organima bio ovlašćen da prepusti državnim organima da, u skladu sa svojim potrebama, urede svoju unutrašnju organizaciju, dakle da aktom o sistematizaciji koji pojedinačno donosi svaki državni organ odredi broj i strukturu zaposlenih i postavljenih lica,  te da odredi akte koji su osnov za prijem u radni odnos u državnom organu, odnosno na osnovu kojih se zasniva radni odnos u državnom organu, na način kako je to propisano osporenim odredbama ovog zakona.  Propisivanje koji su to akti  na osnovu kojih se vrši prijem u radni odnos u državnom organu stvar je zakonodavne politike koju Ustavni sud, saglasno članu 115. Ustava, nije nadležan da ocjenjuje. Polazeći od navedenog Sud je  ocijenio  da  se osporenim odredbama  Zakona o radnim odnosima u  državnim organima, koje su donesene u granicama ustavnog ovlašćenja zakonodavca,  ne dovodi u pitanje ostvarivanje principa jednakosti građana iz člana 10. Ustava, odnosno prava na rad, slobodan izbor zanimamanja i zaposlenja i dostupnost pod jednakim uslovima radnog mjesta i funkcije iz člana 39. Ustava. Sud je, takođe,  ocijenio da osporene odredbe ovog zakona ne sadrže ni na koji način povrede drugih ustavnih principa na koje ukazuje davalac inicijative (čl. 33, 48, 49, 61. i 67. Ustava) zato što navedene ustavne odredbe  ne uređuje neposredno odnose i pitanja koja osporava davalac inicijative. U vezi sa navodima iz inicijative da osporena zakonska rješenja stvaraju mogućnost zloupotrebe Sud je ocijenio da ti navodi nemaju karakter ustavnopravnih razloga osporavanja navedenih odredaba ovog zakona, već da tim navodima davalac inicijative izražava svoje mišljenje u vezi sa njihovom primjenom, a što, saglasno članu 115. Ustava, nije u nadležnosti Ustavnog suda.

         U postupku razmatranja Zakona o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) i Odluke o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) Sud je  utvrdio da su osporeni akti po svojoj prirodi temporalni (godišnji) akti, budući da su u toku postupka pred ovim sudom prestali da važe istekom  kalendarske godine na koju su se odnosili.

         Naime, Narodna skupština Republike Srpske donijela je Zakon o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2017. godinu i Odluku o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2017. godinu, koji akti  su objavljeni u "Službenom glasniku Republike Srpske" broj 116/16.

         Imajući u vidu da su osporeni Zakon o izvršenju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) i Odluka o usvajanju Budžeta Republike Srpske za 2016. godinu („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 110/15) prestali da važe istekom perioda na koji su se odnosili te da, po ocjeni Suda, ne  treba donijeti odluku zbog toga što nisu otklonjene posljedice neustavnosti, odnosno nezakonitosti,  Sud je, na osnovu člana 57. tačka a) Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske ("Službeni glasnik Republike Srpske" br. 104/11 i 92/12), postupak obustavio.

         Na osnovu izloženog  odlučeno je kao u dispozitivu ovog rješenja

         Ovo rješenje Ustavni sud je donio u sastavu: predsjednik Suda mr Džerard Selman i sudije: Milenko Arapović, Vojin Bojanić, Amor Bukić, Zlatko Kulenović, prof. dr Duško Medić, Irena Mojović, prof. dr Marko Rajčević i akademik prof. dr Snežana Savić.